ادامه:فرهنگ ابکنار

                     رمش ) (Ramsh

رمش یا پرچین، دیواری است که با شاخه ها و سر شاخه های درختان درست می شود و ساختن آن در تمام روستاهای جهان متداول است. پرچین برای محصور کردن باغها و حیاط خانه های روستائی به کار می رود. برای ساختن پرچین، ابتدا در دور باغ، به فاصله هر ۱ متر، چاله کوچکی به عمق نیم متر و بین آنها چاله های کوچکتری به عمق ۲۵ سانتیمتر، پس از آن در داخل چاله ها تیرهائی به ترتیب به کلفتی ۱۰ و ۵ سـانتیمتر

نصب می شود. این پایه ها به اندازه ۱ متر بالای زمین قرار می گیرد. بین پایه ها با سرشاحه های درختان بافته می شود برای اینکه آب باران به پرچین صدمه نزند، در هر طرف آن به اندازه ۲۰ سانتیمتر خاک می ریزند و این کار علاوه بر جلوگیری از نفوذ آب، در استحکام آن نیز موثر است.گاهی برای اینکه پرچین دوام بیشتری داشته باشد در دو طرف آن خندق کم عمقی حفر می گردد تا آب باران را در خود جمع کند و از رسیدن آن به پایه های پرچین جلوگیری نماید. این امر ضمناً باعث می شود که حیوانات نتوانند به آن نزدیک شوند. با این همه پرچین چندان دوامی ندارد و باید هر سال برای تعمیر یا تجدید آن اقدام کرد.

ابکنار ما دارای قدمت زیادی است می توانیم  به خود ببالیم که مردمان با فرهنگی هستیم  .درنوشتار زیر به گوشه ای از فرهنگ واماکن ولغات قدیمی اشاره می کنیم

نقش زنان در آبکنار
به طور کلی در روستاهای گیلان، زنان به حکم طبیعت و بقا‌ زندگی از گذشته های دور، دوش به دوش مردان خود، خصوصاً در امرکشاورزی تلاش می کنند که اگر بگوئیم زنان خیلی بیشتر از مردان کار کرده وکمتر استراحت می نمایند سخنی به اغراق نگفتیم. باتوجه به اینکه قبل از ایجاد جاده شوسه و آسفالته آبکنار، تنها راه ارتباطی به انزلی و نقاط ساحلی دیگر از طریق مرداب انجام می گرفته است. در نتیجه آبکنار به صورت جزیره ای دور افتاده در آمده بود. از این رو مردمش ناچاراً برای تامین معاش و کمبودهای محلی و اجتماعی تلاش بیشتر نمایند، در این راستا مسئولیت بیشتر بردوش زنان آبکناری سنگینی می کرد. آنان ضمن انجام کارهای طاقت فرسا در شالیزارها، جدا کردن جو از ساقه و پادنگ کردن کار در باغات صیفی کاری و کمک به امور نوغان داری و رسیدگی به پخت و پز و تر و خشک کردن بچه ها و افراد خانواده، در ساعات فراغت به بافتن حصیر می پرداختند، که بافتن حصیر نیز از ساعات اولیه صبح تا فرارسیدن شب ادامه داشت که همین حصیرها خود منبع درآمدی جهت کمک به معاش خانواده بوده است و با توجه به اینکه این کار در سوز و سرمای زمستان نیز انجام می گرفت و بر خلاف تابستان زمان بیشتری به این کار اختصاص داشت، زنان اغلب به سرماخوردگی های شدید و روماتیسم مبتلا می شدند.