از بس فو کو دم دامو نیگیفتم ایته ماهی
مه وضع و فلاکت د زنه سر به تباهی
هر صبحه سحر عازمه دریا وروخانم
از روی صفا سید حسن ه جده دوخانم
یا حضرته سادات تو فدن صیدو سعادت
مردم نوکونن بیخودی هر دم مه شماتت
چن قد فکشم سرده لکشه به سره دوش
لوسمان بزنه داد تو هی ممدلی خاموش
تا کی بگمه حیف دریغ از ایته چنگر
مه لوتکا ناره تن خدایی ناره لنگر
چند شب ببرم خالی زیبیله به مه خانو
گریه بوکنم تنهایی از دست ه زمانو
من زاده دردم ولی دریا مه رفیقه
با اینکه کشم درد ولیکن مه شفیقه
هر موجو طلاطم مره نم یکسره پنده
نا شکری نکن زندگی ارزش مگه جنده
تو صیده بوری از مه بغل گرچه به زحمت
با اینکه ته دس خالیه احسن به ته غیرت
ادم نیه اون کس که ته ان رنجه بیدینه
خو چشم ببنده که ته اون اشکه نیدینه
یعنی تو بگو ان همو پهنا و درازی
ایرانه گمه ان همو ثروت واراضی
ان قد نیه که تی چی صیاده منستن
خو درزو دوخانه بتنه ایشب دبستن
تا کی فکشی جانه برار پاروی ه بر آب
یا اینکه بخواهی باوری وشتائی تاب
افسوس که دهن بستیه مه لب ببو خاموش
هرگز نو کون هموطن ان نکته فراموش
ما جملگی صیدیم در ان وادی دنیا
صیاد کس ه دیگرو باقی به تماشا
نظرات شما عزیزان: